Ik ga er niet verder over uitweiden maar laat ons zeggen dat de spanning opgebouwd werd door een vakantie met de familie. Ik schets even het verhaal, lees zeker tot het einde want eigenlijk was deze gebeurtenis iets magisch.

What happend?
We gingen wandelen in de duinen van Normandië, hele leuke wandeling met weinig tot geen volk of honden dus ook even iets rustiger voor mij (die alles loopt af te scannen op mogelijke ‘dreigingen’ voor mijn honden.)

Kina liep los van de lijn, er waren weinig afleidingen en Kina luistert goed. Ik hield Saga kort aan de lijn omdat Jesse (mijn vriend) wat videobeelden wou maken met zijn drone. Saga is echt boos op de drone, die grote bij die zoemt in de lucht is te beangstigend en blaft ze met veel emoties weg.

We stoppen om even de drinken, ik geef mijn fles water aan de twee kids aanwezig en ik schenk water uit in een kommetje voor Kina & Saga. De meisjes hadden gedronken en toen ik alles wou wegsteken vliegt de drone achter ons over het pad. – Ik had Saga voordien iets meer lijn gegeven zodat ik alles uit mijn rugzak kon nemen om te drinken. – Saga draait zich om en rent achter de drone aan. Niet wetende dat haar lange lijn rond de voeten van één van de kindjes was gewikkeld door haar verandering van koers. Het kindje valt op de grond, ik laat nog net op tijd de lijn vallen zodat Saga niet nog slachtoffers maakte. We kregen Saga terug bij ons en we wandelden door. Het kindje had wat schaafwondes maar was verder oké en zat ter steun even in de nek van papa.

Tot het moment dat iemand zegt ‘dat was niet flink hé Saga’. Ik reageerde nog verdedigend dat ik er weinig aan kon doen omdat ik hen drinken aan het geven was. Maar wauw die zin kwam achteraf pas echt binnen. Hij raakte me.

Ik ben voorop gaan lopen met Saga en Kina. Ik stapte goed door want er kwamen tranen op die ik vaak liever verberg. Ik huilde. Op dat moment stopte Saga met trekken aan de lijn, bijna magisch want Saga trekt echt altijd aan de lijn. Ze wist dat ik me niet goed voelde. Ik wandelde stevig verder want ik wou weg uit die sfeer en weg uit de situatie.

Kina liep nog steeds los, we passeerden een kleine parking maar ik lijnde haar niet aan. Ze bleef in de buurt en ik vertrouwde haar. Nog wat verder liepen we op de baan maar het was een heel afgelegen wegje dat enkel naar die parking leidde. Een auto kwam aangereden, ik riep Kina bij mij en ik liep samen met Saga een duin op. Kina luisterde perfect, kwam naast mij zitten en liet de auto passeren. Met een vriendelijk handgebaar bedankte ik de chauffeur voor het vertragen. Nog wat verder naderden we een nieuwe mini parking waar een auto en een camper geparkeerd stonden. En nu komt het: ik lijnde Kina aan. Heel raar hoe mijn intuïtie dan wél zei dat ik Kina ging aanlijnen. En surprise, er zat een hond aan de camper! Dank u intuïtie!

Ik had eigenlijk best een fijne wandeling zo alleen met mijn twee meiden. Ik sloeg wegjes in wat ik anders niet zou doen, ik was ook trots op mezelf dat ik een kompas gebruikte om terug naar de auto te navigeren. Ik liet Saga haar lijn op de grond slepen om ook haar iets meer vrijheid te geven. Ik zocht een rustig plekje uit in de schaduw om even te rusten en dat deden de meisjes ook. Ik belde met mijn mama om te ventileren en te reflecteren. Na een twintigtal minuten stonden de meisjes beide op, het teken om terug te vertrekken. Er was zoveel wederzijds vertrouwen, liefde en respect. Als kers op de taart kregen we nog een vosje te zien! En dat in de duinen aan de kust, ik had het alleszins niet verwacht.

Oké, de familie zat al op mij te wachten op een terrasje en hadden al eten voor mij besteld. Blij dat Jesse me tegemoet was gekomen zodat ik toch ook even mijn hart bij hem kon luchten. We aten lekkere mosseltjes, de honden vlakbij in de auto met open raampjes en schaduwdoek. Zij hebben wellicht dan lekker zen dutje gedaan.

Maar dan… We gingen allemaal nog wat naar het strand. We hadden al een parasol mee voor de honden zodat zij wat schaduw hadden voor een dutje. Goed plan, tot op het strand verschillende honden liepen en Kina maar vooral Saga het heel moeilijk kreeg. Ze blafte en wou van onder de parasol komen, ik hield haar vast aan haar harnasje. Ik kreeg het al heel benauwd en er overviel me terug een enorme emotie, ik huilde. En toen Saga achteruit zichzelf bijna uit haar harnas trok riep ik ‘Saga’ en pakte haar hele lijf stevig vast. Ik ben harder beginnen huilen, bijna hyperventilerend. Toen de groep het doorhad vroegen ze ‘Wat is er?’. Waarop ik antwoordde wat Saga zou geantwoord hebben: ‘Ik wil hier weg!’

Er was even discussie tussen de familie onderling. Uiteindelijk zijn Jesse en ik samen met de meisjes naar de zee gewandeld. Het was eb dus de zee zat echt ver weg. Het was er rustig, de meisjes konden los lopen en hadden daar zoveel deugd van. Uiteindelijk hebben we 2,5 km gewandeld naar de zee (hebben we nagemeten met de drone, haha). Ik kon terug babbelen, genieten, mijn rust vinden.