Een openhartige blogpost over het kiezen van potentiële pupouders voor mijn nestje pups. Wat brengt het het teweeg? Welke uitdagingen kwam ik tegen? En hoe kan ik er nu mee omgaan.

Let’s start with the beginning
Ik fokte in 2021 een nestje pups, Kina werd mama van 4 grote, mooie puppy’s. Saga bleef bij ons wonen, de twee jongens gingen naar hun nieuwe thuis niet ver van ons en Saga’s zusje verhuisde naar het verre Kroatië.

Op de moment van de bevalling had ik een lijst met +10 potentiële pupouders. Sommigen kende ik, anderen niet. Na de keizersnede reed ik midden in de nacht huiswaarts met mama en haar pups en tijdens die rit wist ik perfect wie mijn 4 beste pupouders gingen worden. Later bleek dat Saga zou blijven en heb ik ook nog iemand afgezegd op basis van mijn gevoel. Ik heb dus enorm mijn intuïtie gevolgd (zonder dat ik het toen echt beseft heb) bij het uitkiezen van alle pupouders.

Milo koos zelf zijn mensenouders, heel doelbewust. Mavi veroverde vanaf dag één al het hart van haar mensenmama. Ook al ging mijn eerste voorkeur uit naar Mavi, toch bleef Saga mij uitkiezen en voelde dat echt juist. Dus Saga bleef. Sproet was het aparte jongentje dat zijn thuis vond in een warme familie. Elke pup vond de thuis waar hij of zij echt hoorde, waar hij of zij kan gidsen en de mensen lessen kan bijbrengen. Na de finale keuze voelde het echt goed, helemaal juist.

Mavi 
Ook voor Mavi koos ik met mijn gevoel. Ze zou naar het verre Kroatië verhuizen dus ik zou mijn pupje heel weinig zien en horen. Maar de persoon voelde aan als thuiskomen. We hadden veel raakpunten en hadden ongeveer dezelfde visie. Het voelde juist.

Mavi had het moeilijk in bepaalde situaties. Wat de opvoeding van een pup (en later puber) er niet gemakkelijk op maakte. Ik ga niet verder uitweiden over de uitdagingen die er waren. Maar Mavi haar mensenmama en ik groeiden uit elkaar. Onze visie’s liepen minder en minder gelijk. Wat helemaal oké is, ieder zijn pad.

Dat neemt niet weg dat ik het regelmatig erg moeilijk had met de situatie. Er gingen verschillende gedachten door mijn hoofd: van “Waarom heb ik mijn pup naar Kroatië laten vertrekken?” tot “Heb ik toen wel alles goed uitgepluisd en nagevraagd?”. Ik pendelde regelmatig, probeerde in te voelen op Mavi en twijfelde zelfs over een reading met haar. Maar eigenlijk mag ik dit alles loslaten. Ik weet dat er goed gezorgd wordt voor haar en ik weet dat haar mensenmama keuzes maakt met de beste intenties.

The boys
Met de pupouders van Milo & Sproet heb ik nog vaak contact, we horen en zien elkaar op regelmatige basis. Ik krijg nog steeds updates en het doet zoveel deugd om te zien en voelen hoeveel zij van hun pup houden. Mijn dankbaarheid naar hun weerspiegeld hun dankbaarheid naar mij toe en dat gevoel is super mooi!

Mijn groeimoment
Ik had het enorm moeilijk op een moment en bij toeval (of niet?) had ik die avond een wandeling op de planning staan samen met Milo en zijn familie. Tijdens die wandeling kwam mijn inzicht, mijn groeimoment.

Het is niet van zelfsprekend dat pupouders je op de hoogte blijven houden over hoe het met hun pup/hond gaat. Het is niet van zelfsprekend dat een pupouder je nog toelaat in zijn of haar leven.

De pupouders die je wél toelaten in hun leven, wél raad vragen, wél up-to-date houden, wél willen afspreken,… Die moet je gewoon koesteren! ❤️

Net omdat alles juist voelde toen ik besloot wie welke pup zou krijgen mag ik er 100% op vertrouwen dat alles gelopen is hoe het moest lopen. Ik hoef mezelf of niemand anders iets kwalijk te nemen. Hier leer ik uit, ik mag groeien door zo’n situaties.

Ik ben enorm dankbaar voor mijn pupouders. En dankbaar voor het groeimoment dat ik kreeg via Mavi. Wie weet komt er later nog contact. Maar voor nu laat ik het los en geniet ik extra van de pupouders én pups rondom mij!

Wees zacht voor jezelf en weet dat alles gebeurt met een reden.