Kina babies, ons uniek avontuur

Het was een droom en werd een mooi avontuur, een ervaring die ik niet had willen missen…
Ooit wou ik het van dichtbij meemaken: een nestje pups van mijn eigen hond. Die droom werd werkelijkheid toen ik mijn halftijdse job opgaf en Kina eindelijk loops werd (meant to be?). De start van ons avontuur!

Enkele keren bloed prikken om waardes te meten. Een 2-daagse trip naar Nederland voor de dekking. Een stressy periode… “Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Gaat het wel lukken? Hoe gaat Kina reageren?” Veel vragen ineens. Veel overleg. Veel gepieker.

Na onze trip naar Nederland keerde de rust even terug. Ik had werk genoeg om mijn focus te verleggen. Een kleine maand later, was de echo gepland. Zelf zag ik bij Kina al minieme veranderingen in haar lichaam maar ik was niet zeker. Woensdag 12 mei het moment van de waarheid, heeft ons tripje wat opgebracht of niet? En jawel hoor, Kina was zwanger!

Ik startte met de voorbereidingen. Ik leerde de werpkist aan en kocht alles van materiaal dat nodig was voor de bevalling. Kina liet intussen duidelijk merken dat er inwendig wat speelde. Ze vroeg zelf voor knabbels en had dus echt nood aan kauwmateriaal. Het voelde zo fijn dat ze aangaf wat ze nodig had! Op 6 juni ging Kina zoals elke ochtend op haar rug liggen zodat ik haar buikje kon strelen. Ik stopte even, mijn hand rustte op haar buik en ik voelde… Beweging in de buik! Mijn eerste contact met haar babies, een emotioneel momentje.

Kort daarna begonnen we temperatuur te meten om het moment van de bevalling te weten. Ik sliep nog maar één nacht bij haar beneden in de zetel toen ze de volgende nacht al onrustig werd. Ik was lichtjes in paniek en vond het zo erg voor haar om dit door te maken. Toch, ik was er voor haar, de hele nacht aan haar zijde tot ze de volgende ochtend eindelijk de rust terugvond. Voor even dan. Na de middag begon ze terug… Hijgen, ijsberen, graven in de werpkist. Uiteindelijk kwam haar eerste perswee pas om 21u die avond. Goed dat Shana & Bernd (vrienden – ervaringsdeskundigen) aanwezig waren om alles te begeleiden, ik ben hen zó dankbaar! Na een uurtje persen en helpen was er nog steeds geen pup. We besloten naar de dierenarts te rijden. Eens daar aangekomen was al snel besloten dat er een keizersnee nodig zou zijn… Ik bleef kalm maar inwendig ging er van alles door me heen. “Waarom heb ik haar dit aangedaan? Wat voor complicaties kunnen er zijn? Gaat de eerste pup het redden? Gaat Kina het redden?”

Geen tijd om te paniekeren of piekeren, pup 1 werd naar binnen gebracht. Een respi-boost shot in zijn neus, slijmpjes weghalen en wrijven maar. Hij zag blauw maar Shana hielp er hem door! Kort daarna volgden de andere 3 pups. Grote stevige pups, geen wonder dat ze niet door Kina haar fijne bekken geraakten. De eindstand, geboren op 15 juni 2021: twee red merle meisjes en twee red tri jongens, mooi verdeeld!

Kina werd opgelapt terwijl de pups duidelijk lieten weten dat ze honger hadden. Kina werd wakker maar was nog heel woozy. Het geluid van krijsende pups kende ze nog niet, ze was in paniek. Tot ze Shana herkende. Na even buiten te bekomen ging ze zelf terug naar haar pups om bij hen te liggen, een prachtig moment! Ik reed met mama aan een infuus en 4 pupjes in een wasmand met warmtehandschoenen terug huiswaarts. We installeerden hen in de werpkist onder de warmtelamp. De nacht werd ochtend en ik bleef bij haar, wakend over haar en haar pupsels.

De eerste dagen waren het lastigste voor mij. Je weet niet helemaal waar je aan begonnen bent. Wat moet er allemaal gebeuren? Wat is er normaal en wat niet? En dan heb ik het nog niet gehad over het gebrek aan slaap… Maar ik deed door, voor Kina. Samen geraakten we er wel. Met ups & downs.

De dagen en weken verstreken. De pups openden hun oogjes en ze leerden kruipen. Ze aten voorzichtig vleesje met melk en begonnen te spelen met elkaar. De socialisatie kon stilaan beginnen. Ze leerden nieuwe dingen zoals de bench, de stofzuiger, kregen halsbandjes om en gingen buiten op ontdekking. Beetje bij beetje kwam er meer bezoek langs (met en zonder soortgenoten). En meer en meer ontwikkelden ze hun eigen karaktertjes.

Na de karaktertest werden de pups definitief toegewezen aan hun gezinnetje. Een intens moment voor mezelf, ook een proces met ups & downs. Ik ben enorm blij en dankbaar voor de gezinnen die een pup in huis nemen. Het voelt goed nu.

  • Milo was de zelfzekerste van de bende. Zo’n open karakter is nog weinig gezien bij border collies. Hij is een allemansvriend en zou onzekere Nena gaan vergezellen.
  • Saga bleek zelfzeker en sociaal, een extra bevestiging dat zij de goeie keuze was, zij blijft bij ons!
  • Mavi was onzeker maar ze herstelde snel. Ik zie exact Kina in haar. Dezelfde rituelen, hetzelfde karakter, een evengrote knuffelkont, zachtaardig en gevoelig. Zij vertrekt naar Kroatië, bij een crazy doglady die alles vond wat ze zocht in haar!
  • Sproet vond de hele test erg spannend. Hij bleek de gevoeligste van het nest. Nieuwe situaties zijn moeilijk maar evengoed is hij erg sociaal. Het gezin waar hij naartoe ging stond helemaal open voor zijn eigen persoonlijkheid, wat ik enorm apprecieer!

Ze groeiden allemaal uit tot prachtige pups. Op 17 augustus brak het moment aan dat Milo vertrok naar zijn nieuwe thuis. Ik kon het nog droog houden tot de auto vertrok maar daarna overviel het me. De leegte, het afgeven van een pup waar je 9 weken voor zorgde. Blij met de updates die ik kreeg, ik keek naar foto’s en filmpjes met tranen in mijn ogen. Tranen van geluk.

Een dag later vertrok Sproet. Zijn vertrek kwam nog harder binnen. Hij was de gevoeligste van het nest, de eerst geboren pup, mijn dutske. Maar ik weet dat hij goed zit, in zijn nieuwe warme gezin! Ondanks de vele tranen die gevloeid zijn die periode werd het me meer dan eens duidelijk dat het tijd was om uit te vliegen. Het begon mentaal en fysiek op me te wegen, de tijd was rijp en ik moest dat aanvaarden. Sindsdien verlegde ik mijn focus: Saga & Mavi hebben nu mijn aandacht nodig. Er kwam een extra uitdaging op ons pad… Saga had een operatie nodig, een ectopische ureter was de diagnose. Ze stelt het goed, we duimen dat het zo blijft en dat ze zorgeloos verder kan groeien.

Met maar de helft van de pups aanwezig kreeg ik terug wat meer energie. Ik sta er echt van versteld hoeveel energie een nestje vraagt. De meisjes werden meer en meer betrokken in het dagelijkse leven in huis en we startten de zindelijkheidstraining intensief op. Ze doen het super samen. Binnenkort vertrekt Mavi naar haar warme nest bij Doris in Kroatië. Dit zal waarschijnlijk een nieuw emotioneel moment worden. Verdrietig om het afscheid maar blij om het avontuur dat ze samen met Doris zal beleven!

Ik heb veel geleerd uit deze prachtige maar intense periode. Ik ben in alle opzichten gegroeid door deze ervaring. Het was zo fijn om Kina bezig te zien met haar pups. De pups te zien groeien en openbloeien. Elk met hun eigen persoonlijkheid. Zo mooi! Het ga jullie goed pupsels van me. Stiekem hoop ik dat jullie me nooit vergeten…