Moby was een senior van 12 jaar. Toen ik een piep in zijn neus hoorde bij het ademhalen, had ik het gevoel dat ik een dierenartsbezoek moest inplannen. Een bloedonderzoek op deze leeftijd kan nooit kwaad. Dat weekend was ik een heel weekend weg van huis: we stonden twee dagen op Eurodog met ons standje van Knappie. Maar Moby zijn afscheid en mijn rouw zijn gestart op maandag…

Maandag 21/11
Toen ik opstond en Moby een knuffel gaf voelde ik dikke bollen onder zijn kaken. Dit maakte mijn bezoek aan de dierenarts die ochtend nog spannender. Na een korte evaluatie wou de dierenarts ook een echo maken van zijn buik. Moby was nooit een fan geweest van dierenartsen en hij vond het dan ook helemaal niet leuk om op de tafel te gaan liggen. Er waren drie mensen nodig om hem vast te houden, zodat de dierenarts de echo kon maken. Ik kreeg het zo moeilijk op die moment: mijn hond, de hond waar ik zo’n band mee heb opgebouwd vanuit vertrouwen, moeten forceren om stil te liggen voor een echo. Kort daarna kwam het slechte nieuws: een gezwel op de milt van wel 5 op 7 cm groot. De dierenarts nam nog bloed af en deed puncties van de gezwollen klieren. Ze vertelde ons alvast om slecht nieuws te verwachten. Het zag er niet goed uit. Ik ben dankbaar voor de nuchterheid en openheid van mijn dierenarts!

Diezelfde namiddag al kregen we het resultaat van het bloedonderzoek. Daar waren kleine afwijkingen op te merken, maar niets extreems. Nog even de resultaten van de puncties afwachten. Toch was het ontzettend moeilijk om de komende dagen normaal te functioneren. Ik heb dagen gehuild en gepiekerd.

Herinneringen maken
We hebben er nog wel het beste van proberen maken. Ik sliep nog een nachtje samen met Moby in het logeerbed, we deden nog een fotoshoot, we hebben nog een memorabele foto kunnen maken van onze 4 musketiers en hij mocht mee op daguitstap naar mijn opleiding bachbloesems. Die zondagavond kreeg Moby het moeilijk. Hij stond wankel op zijn benen en ademde intens. Na een snelle check van slijmvliezen en temperatuur bleek het voorbij te zijn. Hij ging rusten en dat deed hem goed. De dag nadien besloot ik om de cortisone op te starten en maakte ik een afspraak bij de osteopaat ter ondersteuning. De medicatie deed zijn werk. Moby graafde nog even vol overtuiging in zijn put en speelde die maandagavond mee met de dames door fel te blaffen. Er stonden nog wel dingen op onze bucketlist zoals naar de Ardennen gaan, nog eens graven op het strand van Oostende,… Maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor. We hadden nooit gedacht dat donderdag zijn laatste happy-day geweest zou zijn. We passeerden die donderdag langs oma waar hij de privileges had om naar boven gedragen te worden, potten met saus uit te likken en letterkoekjes te eten. Hij zag er toen nog best gelukkig uit op zijn oude dag.

Vrijdag 2/12
Elke dag was spannend opstaan sinds we het nieuws wisten. Je weet niet of je beste vriend er nog zal zijn de volgende ochtend. Deze ochtend zag ik dat Moby zich echt niet goed voelde. Hij ademde diep en had precies last van vocht op zijn longen. Er hingen slierten kwijl aan zijn lip en hij wou niet eten. Nadien zag ik dat er verschillende plekken in de living nat waren, wellicht van het kwijl en de pipi. Cortizone is vochtafdrijvend dus wellicht had Moby zichzelf die nacht ondergeplast. Ondanks dat hij niet wou eten duwde ik toch de pil cortizone met wat vlees in zijn mond. Na contact met Laura (vriendin die dierenarts is) hebben we zijn temperatuur gemeten. Hij had koorts en die moest zo snel mogelijk naar beneden. Dus belde ik onze dierenarts… Nuchter, zoals ik het van haar gewend was, kwam het antwoord dat ze nog weinig konden doen buiten lapmiddeltjes geven. Ik moest beslissen en maakte de keuze om Moby te laten gaan.

Beslissen over iemand anders zijn leven is ontzettend moeilijk. Maar we hadden ons voorgenomen dat als Moby niet meer zou willen wandelen of eten, dat het genoeg was geweest. En dat was vandaag het geval.

Ik vroeg Nadieh of ze tijd had om Moby te begeleiden naar hierboven. Als bij wonder was haar agenda die dag uitzonderlijk leeg. Wat een opluchting! Ik lichtte de familie in over het afscheid dat die dag zou plaatsvinden. Mijn papa (bij wie ik een hele lange tijd gewoond heb met Moby) kwam nog langs. We zaten buiten aangezien dat de meest comfortabele plek was voor Moby. Toen mijn papa arriveerde kwam Moby om de hoek piepen en kwispelde hij vol enthousiasme. Hij likte de tranen van papa’s gezicht. Het was zo’n mooi moment, maar tegelijk ook best moeilijk.

Door de cortisone die hij nog gekregen had, werd hij stilaan weer beter en aandachtiger, en kreeg hij terug zin om te eten. Ik gaf hem nog stukjes rauwe burger die hij met veel smaak opat. De vraag kwam of ik wel zeker was van dit afscheid. Ik was vastberaden. Moby had pijn en zonder de cortisone zag hij af. Dat verdiende hij niet. Het zouden lapmiddeltjes zijn om hem misschien nog een dag of twee extra bij ons te hebben. Dat zou een egoïstische beslissing zijn.

Toen de dierenarts bij ons toekwam was Moby best geïnteresseerd. Hij was niet bang voor wat zou komen en had er vrede mee. Ik zette de meisjes even binnen zodat Moby op zijn gemak kon inslapen. De dierenarts legde ons de fasen uit terwijl we Moby elk nog een laatste knuffel gaven. Moby was dapper doorheen het proces en ik vertelde hem de hele tijd dat ik bij hem was. Jesse rende nog snel naar binnen en haalde Moby zijn favoriete speeltje: zijn varkentje. Toen Moby zijn laatste adem uitblies en zijn hart stopte met kloppen begon het zachtjes te regenen. Heel even, heel kort. Het was magisch mooi, maar hard tegelijkertijd.

Het is misschien vreemd om te zeggen, maar eens Moby vertrokken was viel er precies een last van mijn schouders. Het zorgen voor een oudere hond vraagt veel van je. Dat heb ik pas achteraf ingezien.

Ik vroeg Moby om een teken als hij hierboven zou aankomen. Ik wou een random teken. Eentje dat niet zomaar overal zou kunnen verschijnen. Ik koos voor zijn varkentje. Een dag later, wanneer ik ‘s avonds naar Netflix keek, kwam er een zin voorbij met het woord “varkentje” in. Ik voelde het door heel mijn lichaam. Het gaf me rust dat Moby was aangekomen en het gaf me vertrouwen dat hij hier nog steeds is, alleen niet fysiek. Dat gevoel had ik al sinds zijn afscheid. Hij is hier nog, ik hoef alleen niet meer voor hem te zorgen.

De dagen nadien nam ik bewust de tijd om te rouwen, te rusten, bij te slapen en te genieten van mooie herinneringen. Ik heb die tijd weinig gehuild en vooral gelachen om wie Moby was. En hoe mooi de tijd was die we samen hebben gehad.